środa, 31 października 2018

Nowa książka: Mroczna Wieża. Rewolwerowiec. Bitwa o Tull, Stephen King


To właściwie nie jest książka, lecz komiks, ale kto by się tam przejmował takimi szczegółami... Ostatnimi komiksami, które czytałam, były kultowe już Kajko i Kokosz oraz Tytus, Romek i A'Tomek, więc możecie sobie wyobrazić jak dawno temu to było. Potem okazyjnie wpadał mi w łapki jakiś Kaczor Donald, ale generalnie nic już nie kupowałam. Od kilku lat chciałam sobie jakiś przeczytać, ale nie mogłam się zdecydować. Komiksy Marvela i DC wydają mi się brzydkie, tak samo jak typowe mangi, o Wiedźminie już nie wspominając, bo to paskudztwo jakich mało (przynajmniej moim zdaniem). Najbardziej przypasował mi styl, który widziałam w powieści graficznej Zmierzch - delikatnie mangowy, ale bez przesady. No ale Zmierzch już raz czytałam i nie mam zamiaru do niego wracać

Bitwa o Tull jest całkiem ładna, chociaż kadry są trochę mroczne i często niewiele w nich widać. Sama historia rewolwerowca jest mi już znana, ale w niczym mi to nie przeszkadza. Miałam w planach kupić te komiksy, ale ciężko było mi dostać pierwszy tom - nakład dawno się wyczerpał, a ceny egzemplarzy używanych na różnych portalach są astronomiczne. To jest bodajże ósmy tom i znalazłam go w Carrefourze za zawrotną cenę 9,99. Uznałam, że warto go kupić i sprawdzić, czy z komiksami mi w ogóle po drodze.


wtorek, 23 października 2018

28/2018 Dawca Przysięgi, Brandon Sanderson (Archiwum Burzowego Światła tom III, cz. 1 i 2)

W Dawcy Przysięgi, trzecim tomie bestsellerowego Archiwum Burzowego Światła, ludzkość musi stawić czoła nowemu Spustoszeniu i powrotowi Pustkowców - wroga, którego liczebność jest równie wielka, jak pragnienie zemsty.
Fragment opisu z okładki książki.
Dziś daję taką skróconą wersję opisu, bo pełny byłby długi i aż kipiący od spoilerów. Niestety przy pisaniu o trzecim tomie cyklu nie da się uniknąć spoilerowania (w sumie dałoby się, ale chcę koniecznie wspomnieć o pewnych rzeczach), więc uczciwie ostrzegam wszystkich wrażliwych: przeczytajcie najpierw książki, bo są super, później ewentualnie tu wróćcie.

Dawca Przysięgi jest nieco inny niż dwa pierwsze tomy. Wiodącą postacią jest Dalinar Kholin, to właśnie jego przeszłość wyjaśnia się w retrospekcjach. Sanderson świetnie go wymyślił: człowieka po przejściach, wojownika niemalże opętanego żądzą krwi, która w końcu doprowadziła go do osobistej tragedii (chociaż przyznaję, już od pierwszego tomu domyślałam się, że w jakiś sposób przyczynił się do śmierci żony). Powoli stacza się na dno i szuka ukojenia w alkoholu, aż w końcu decyduje się na drastyczny krok - wymazanie pamięci przez prastare bóstwo. To pozwoliło Dalinarowi wziąć się w garść i zostać podziwianym przez wielu człowiekiem honoru. Jednak w końcu wspomnienia wracają, a Dalinar znów zaczyna się załamywać. Czy poradzi sobie z tym ciężarem przed decydującym starciem z siłami odwiecznego wroga? Tak, na szczęście jest to ten typ literatury, w którym obserwujemy wzloty bohaterów, nie ich upadki. Chociaż jeszcze następne tomy mogą mnie zaskoczyć i zaoferować rozwiązania fabularne rodem z Gry o tron. Wolę jednak taki wariant optymistyczny, a pesymizm akceptuję w małych dawkach, bo wszystko nie może być różowe, tęczowe, pełne jednorożców i brokatu :) Moment triumfu Dalinara nawet mnie wzruszył, był tak świetnie opisany. Chociaż do końca wojny jeszcze daleko, to to małe zwycięstwo strasznie mnie usatysfakcjonowało.

Poza Dalinarem narrację w tym tomie przejmuje mnóstwo postaci. Są rozdziały bohaterów pierwszoplanowych: Shallan, Kaladina, Adolina czy Szetha (swoją drogą jego powrót w takim stylu nieźle mnie zaskoczył), ale trafiają się też, i to dość często, rozdziały postaci z drugiego i trzeciego planu, co jeszcze bardziej rozszerza świat powieści. Całkiem dużo miejsca dostał sam król Elhokar, który wreszcie stał się ciekawą postacią, niestety autor zdecydował się go zamordować. Szkoda, zaczynałam go naprawdę lubić. Swoje momenty mają też członkowie drużyny mostowej Kaladina, a także postaci z drugiej strony konfliktu - to jest szczególnie przydatne, bo daje nam cenne informacje. Pojawia się też Jasnah, która prawie zginęła w drugim tomie, ale okazało się, że nóż w sercu to za mało, by ją ukatrupić. Fajnie, że jest, bo to kobieta sprytna, inteligentna, a na dodatek obdarzona potężnymi mocami. Wspomnę jeszcze tylko o Kaladinie - otóż w tym tomie udało mu się nie zrobić niczego spektakularnie głupiego! Zauważył w końcu, że jasnoocy to też ludzie i da się z nimi utrzymywać normalne stosunki. I jeszcze coś, co spodobało mi się najbardziej - tym razem to jego trzeba było ratować. Gdyby trzeci raz Kaladin wpadł na pole bitwy i pozamiatał, byłoby już zbyt przewidywanie i oklepanie.



W poprzednim tomie mapa była co prawda kolorowa, ale malutka, ściśnięta na jednej stronie. Nijak nie mogłam się tam doczytać nazw miast. Tutaj mapa jest wypasiona, dwustronna i, co najważniejsze, bardzo czytelna. Tarkin, dziękuję ci za pomoc w robieniu zdjęcia, dobry kot :) 
Co do samej fabuły - pierwsze rozdziały książki to był dla mnie szok. Gdzie te krwiożercze, dyszące żądzą zemsty potwory, które miały wyrzynać w pień całe ludzkie miasta? Gdzie ta apokaliptyczna walka ludzkości o przetrwanie? Nic z tych rzeczy, na początku wróg zbiera zapasy i gdzieś się wycofuje. Niespieszno mu do otwartej wojny, ba, większość przebudzonych Parshendich najchętniej osiedliłaby się gdzieś w spokojnym miejscu z dala od ludzi i po prostu wiodła spokojne życie. Ich prastarzy przywódcy mają jednak inne plany i walki w końcu się pojawiają (oczywiście odpowiednio epickie, jak na ten cykl przystało), ale muszą posługiwać się propagandą i przymusem bezpośrednim, by utrzymać u wszystkich odpowiednio bojowe nastawienie.

Muszę się przyznać, że odgadłam największy jak dotąd twist fabularny Archiwum Burzowego Światła. Za chwilę o nim napiszę, ostrzegam więc przed ogromnym spoilerem. Najpierw pewne urządzenia znalezione w niedawno odkrytej wieży - samowystarczalnym mieście skojarzyły mi się z technologiami rodem z science fiction. Wielkie tafle mlecznego, matowego szkła porozwieszane na ścianach pomieszczenia? Przecież mogły to być zwykłe wyświetlacze, może od monitoringu. może od urządzeń kontrolnych. Coś, co wygląda jak baza i głowica kolumny, ale bez kolumny właściwej pomiędzy nimi? Od razu skojarzyło mi się z teleporterem - zwłaszcza, że technologia umożliwiająca teleportowanie już się w tym cyklu pojawiła. Drugi zgrzyt - ludzie i niektóre zwierzęta nie pasują do surowego, burzowego klimatu Rosharu. Większość roślin ma jakieś kamienne skorupy, do których może się schować. Konie muszą dosłownie polować na trawę, która dotknięta szubko ucieka. Któraś z postaci dziwi się, jak kurczaki znoszą arcyburze, mają przecież tylko trochę pancerza na głowie, nie schowają się tam całe. Zresztą kurczakami nazywane są wszystkie rodzaje ptaków. Tylko kilka gatunków zwierząt jest znajoma: konie, kurczaki, świnie i norki, reszta ma dziwne nazwy i jest opancerzona. Ludzie różnią się budową wewnętrzną i zewnętrzną od drugiej rasy rozumnej Rosharu, czyli Parshendich. Wniosek może być tylko jeden - ludzie są tu gatunkiem inwazyjnym, przybyłym może jakimś statkiem kolonizacyjnym z paroma rodzajami zwierząt na pokładzie. Moje przypuszczenia się potwierdziły, a nawet okazało się, że pierwsze Spustoszenie było atakiem ludzi na Parshendich, którym nie wystarczyła podarowana im kraina o najłagodniejszych warunkach atmosferycznych i chcieli rozprzestrzenić się po całym kontynencie. Ten twist wprowadza nowy, ciekawy punkt widzenia: ludzie zaatakowali pierwsi, zabrali miejscowym cały świat, a ich samych  zniewolili, więc teraz racja może być przy Parshendich, którzy chcą tylko odzyskać swoje ziemie i przegonić niechcianych gości.  A może nie należy już brać pod uwagę wydarzeń z odległej o tysiąclecia przeszłości i skupić się na tym, co wydarzyło się ostatnio? W końcu to Parshendi zamordowali króla Galivara i wcale się z tym nie kryją, a teraz otwarcie napadają na ludzkie miasta. Ciężka sytuacja, kilka postaci już zaczyna mieć wątpliwości, a fabuła robi się coraz ciekawsza.  



Może książki te były drukowane na szybko, bo zdarzały się miejsca, w których korekta czegoś nie wyłapała: chwilowy brak spacji pomiędzy wyrazami, przedłużająca się kursywa, chociaż wyróżniany nią cytat już się zakończył. Poza tym znalazłam jeszcze błędy zrobione w drukarni: jakieś dziwne czarne kreseczki na papierze (zdjęcie u góry), a także krzywo wydrukowana cała druga część - tekst na wszystkich stronach po lewej stronie jest nieco przechylony względem górnej krawędzi kartki (zdjęcie niżej). Nie przeszkadza to w czytaniu, ale niesmak jest. Te książki są dość drogie, za taką cenę chciałabym dostać produkt bez żadnych wad.
Jak dotąd ten cykl jest dla mnie strzałem w dziesiątkę. Na kolejny tom będę musiała zapewne trochę poczekać - w końcu napisanie tak długiej książki nie jest łatwe. Pochwalam decyzję wydawnictwa o podziale Dawcy Przysięgi na dwie części. Gdyby tego nie zrobili, to dostalibyśmy cegłę o prawie tysiąc dwustu stronach. Jak czytać takiego kolosa? Nie wyobrażam sobie, by mogło to być wygodne. Jedynym minusem podzielonego wydania jest odstęp czasowy pomiędzy jedną a drugą książką. Nie mogłabym czekać kilku miesięcy na kontynuację, więc jeśli czwarty tom też zostanie tak wydany, to kupię i przeczytam go dopiero po ukazaniu się całości.

W poprzednich recenzjach Archiwum Burzowego Światła pisałam, że najmocniejszymi punktami cyklu są bohaterowie i świat przedstawiony. Teraz dodałabym jeszcze jeden: prowadzenie fabuły w taki sposób, że na miejsce jednej wyjaśnionej tajemnicy pojawia się natychmiast kilka kolejnych. Nawet jeśli część z nich jest mniej lub bardziej przewidywalna (to zależy od czytelnika, ile fantastyki czytał wcześniej i ile rozwiązań fabularnych jest w stanie zauważyć), to i tak frajda z czytania jest niesamowita. Podobają mi się też nawiązania do różnych systemów filozoficznych i religii. Idee platońskie są rozpoznawalne na pierwszy rzut oka przez wszystkich, którzy o nich słyszeli, motyw boga, który umarł, też pojawia się dość często w kulturze. Więcej zauważą na pewno tacy czytelnicy, którzy nie usypiali po przeczytaniu dwóch stron Historii filozofii profesora Tatarkiewicza (serio, nie spotkałam się jeszcze z lepszym lekarstwem na bezsenność).

To w założeniu miała być krótka recenzja, ale cóż, wyszło jak wyszło. Książka była długa, więc i ja się trochę rozpisałam. Dawca Przysięgi jest tak samo udany, jak poprzednie książki z tego cyku, oceniam go na równie wysokie 5/5. Na razie nie znalazłam informacji na temat daty wydania czwartego tomu, więc nawet nie mam na co czekać. Pozostaje mi tylko oglądanie fan artów i jaranie się zapowiadaną przez autora ekranizacją.

Recenzja tomu pierwszego: Droga Królów
Recenzja tomu drugiego: Słowa Światłości


Wszystkie wydane dotąd tomy Archiwum Burzowego Światła. Dosłownie kawał fajnej literatury. Jak nic ostatecznie ten cykl zajmie mi całą półkę.

niedziela, 7 października 2018

27/2018 Słowa Światłości, Brandon Sanderson (Archiwum Burzowego Światła tom II)


Świetliści Rycerze muszą znów powstać.
W końcu wypowiedziano starożytne przysięgi, spreny powracają. Ludzie szukają tego, co zostało utracone. Być może ta misja ich zniszczy.
 
Wiatrowy zagubił się w strzaskanej krainie i balansuje na granicy między zemstą a honorem. Tkaczka Światła, którą powoli pochłania przeszłość, poszukuje kłamstwa, którym musi się stać. Kowal Więzi, zrodzony z krwi i śmierci, teraz próbuje odbudować to, co zostało zniszczone. Badaczka, od której zależą losy dwóch ludów, zostaje zmuszona do dokonania wyboru między powolną śmiercią a straszliwą zdradą wszystkiego, w co wierzy. 
Najwyższy czas, by się przebudzili, nadchodzi bowiem Wieczna Burza.
I przybył Skrytobójca.
Opis z okładki książki. 
Słowa Światłości to drugi tom monumentalnego cyklu fantasy Archiwum Burzowego Światła. Z pierwszej części byłam bardzo zadowolona, czy tak samo było z drugą? I tak, i nie. Owszem, uważam ją za fantastyczną książkę i polecam wszystkim lubiącym fantasy, mam jednak parę zastrzeżeń. Nie są one jakoś specjalnie duże, bardziej to moje czepialstwo.

Przeczytałam tę prawie tysiącstronicową cegłę w trzy dni: pierwszy był rozgrzewką, nie doszłam nawet do setnej strony, drugi zakończyłam w okolicy jednej trzeciej książki, a ostatniego to już poszło, do samego końca. Zaczęłam późno, więc zarwałam trochę nocki, ale jakże było warto. Aż mi się przypomniały czasy licealne, kiedy często mówiłam sobie: jeszcze jeden rozdział, ten był krótki, więc jeszcze jeden, no, może dwa... i tak robiła się druga, trzecia w nocy☺️. Teraz już rzadko mi się to zdarza, właściwie był to drugi raz odkąd prowadzę bloga. Brandon Sanderson mistrzowsko planuje fabuły swoich powieści, potrafi rozmieścić akcenty tak, że mnie sposób się od nich oderwać. Co ciekawe, część wydarzeń można bardzo łatwo przewidzieć, niektóre są wręcz spoilerowane przez autora. Nijak nie przeszkadza to w czytaniu książki, ba, wręcz nie mogłam się doczekać ciągu dalszego, by móc przekonać się, czy ostatecznie wydarzenia będą toczyć się tak, jak to założyłam, czy może autor jednak mnie zaskoczy.. I jeszcze finał, nie zapominajmy o finale, który wręcz ocieka epickością. Bitwa, spektakularna katastrofa magiczno-naturalna oraz wspomagany przez Burzowe Światło pojedynek dwóch latających mistrzów oręża - gdyby chcieć to sfilmować, to trzeba mieć budżet i efekty specjalne na poziomie najnowszych Avengers co najmniej. Nie wiem, czy w kolejnych częściach da się to przebić, na pewno będzie ciężko o coś równie fantastycznego.

Po sukcesie Gry o tron da się zauważyć pewną tendencję w książkach fantasy (ale nie tylko), mianowicie jest to wrzucanie do fabuły śmiałych scen erotycznych bez względu na to, czy są one potrzebne, czy też może jednak nie. Na szczęście Sanderson nie poszedł tą drogą, bo przy magiczno-wojenno-apokaliptycznej tematyce byłyby one naprawdę zbędne. Tylko jeden z głównych bohaterów jest w związku. Są fragmenty sugerujące fizyczną bliskość, bardzo subtelne, nie wulgarne. Są też sprośne żarty, ale takie zabawne, nie żenujące. Generalnie erotyka jest przedstawiona w tej książce tak, jak lubię najbardziej.


Tak niby wyglądają Pancerze i Ostrza Odprysku. Nie kupuję tej wizji, dla mnie zawsze będą one czymś bardziej zaawansowanym technologicznie, nowocześniejszym w wyglądzie. Jak egzoszkielety z superwytrzymałych materiałów zasilane energią Burzowego Światła, bardziej jak pancerze bojowe kosmicznych marines niż takie większe i lepsze wersje zwykłych zbroi i mieczyków. Może oglądam za dużo space oper, ale własnie tak to widzę. 
W Słowach Światłości pojawiło się coś, czego trochę brakowało mi w Drodze Królów: humor. Scena, gdy Kaladin uczy się jazdy konnej, rozmowa o kupie na pierwszej randce czy niektóre pyskówki Shallan były bardzo zabawne. W pewnych momentach autor przesadzał, lecz myślę, że robił to celowo, aby rozwinąć relację między postaciami - tak było z wieloma wymianami zdań pomiędzy Shallan a Kaladinem.

Tak jak w poprzedniej części, tutaj także poznajemy wydarzenia z perspektywy czterech postaci, ale nie są to dokładnie ci sami bohaterowie. Nie ma Szetha (w całej powieści ten zabójca w bieli pojawia się właściwie dwa, trzy razy), na jego miejsce wskoczył młody Adolin Kholin, który był obecny w Drodze królów jako ważna postać drugoplanowa. Teraz dostał własne rozdziały i okazało się, że to bardzo miły młody człowiek. Polubiłam go bardziej niż Kaladina. Adolin wykazał się podjęciem jednej, bardzo ważnej decyzji, której nie był w stanie podjąć jego ojciec (chyba nawet nie pomyślał o takim rozwiązaniu). Podziwiam go za to i myślę, że chłopak daleko zajdzie.

Jego ojciec, Dalinar, przez większość książki próbuje zdobyć większe wpływy bawiąc się w politykę, jednak jako że lepszy z niego wojownik niż dyplomata, to średnio mu to wychodzi. I tak myślę, że całkiem dobrze mu poszło, chociaż jego główny wróg arcyksiążę Sedes (tak, nadal go tak czytam) nie wahał się przed stosowaniem chwytów poniżej pasa. Dalinar stara się jak może zrobić to, co nakazują mu jego wizje - czyli zjednoczyć  wszystkich by ocalić ludzkość. Nie wie jednak, że nie tylko on dostał takie zadanie. Ktoś także próbuje to zrobić, i ten ktoś też jest przekonany o wyjątkowości swojej misji. Sądzę, że pomiędzy tymi postaciami dojdzie do solidnej konfrontacji w którymś z nadchodzących tomów cyklu.

Jest też Kaladin, który przez całą książkę szuka swojego miejsca w obozie wojskowym Dalinara. Teoretycznie ma wszystko, o co walczył - dobrą pozycję dla siebie i swoich ludzi oraz poczucie bezpieczeństwa (względnie, no bo przecież są na wojnie). W poprzednim tomie dałby się za to pokroić, a teraz ciągle mu czegoś brakuje. Nie do końca pasuje mu towarzystwo zwykłych żołnierzy, a jasnookiej szlachcie nie potrafi zaufać i ciągle podejrzewa wysoko urodzonych o nieczyste intencje, nawet jeśli nie ma ku temu żadnych podstaw. Nie dziwię się jego paranoi na tym punkcie, w końcu chłopak dużo przeszedł i nie raz został zdradzony. Kaladin nie byłby sobą, gdyby nie zrobił jakiejś spektakularnej głupoty, na szczęście w tym tomie nie poniósł aż tak strasznych konsekwencji swojego nieprzemyślanego zachowania. Myślę, że autor ma listę rzeczy, które muszą wydarzyć się w każdym tomie Archiwum Burzowego Światła, są na niej co najmniej trzy punkty: widowiskowy pojedynek, epicka bitwa, Kaladin robiący coś totalnie głupiego. Podoba mi się, że w Słowach Światłości Kaladin przestaje być już takim Specjalnym Płatkiem Śniegu. Okazuje się, że więcej postaci może pochwalić się nadnaturalnymi mocami, wyjaśnia się tez trochę czym one są i skąd pochodzą. To ważny element budowy świata, który okazuje się jeszcze bardziej skomplikowany, niż początkowo przypuszczałam.


Ogólnie mam mały problem z ilustracjami w tej książce. Niby rysowała je Shallan, która jest przedstawiana jako przegenialna artystka, ale powiedzmy sobie szczerze, są one zaledwie dobre. Oczywiście chciałabym tak umieć, ale myślę, że kilka miesięcy ćwiczeń i dałabym radę narysować taką bestię jak powyżej. Od Shallan oczekuję czegoś więcej, w moim headcanonie jest geniuszem i tworzy naprawdę magiczne prace.
Została mi do omówienia ostatnia pierwszoplanowa postać, czyli Shallan. Niektórzy w swoich recenzjach tego cyklu twierdzili, że nie przepadają za tą bohaterką, a jej wątek ich nudzi. Ja tak nie mam, dla mnie Shallan jest spoko. Czasem za bardzo cwaniakuje, ale na ogół jest całkiem sympatyczna. Miała tu jednak moment, w którym mnie zirytowała - kiedy postanowiła się pobawić w oszustkę i konspiratorkę. Generalnie ten wątek służył jedynie bliższemu przedstawieniu pewnej tajnej grupy, która i tak pojawia się w innych momentach książki. Myślę, że dałoby się go wyciąć bez szkody dla fabuły. Mam też malutki problem z retrospekcjami wyjaśniającymi przeszłość Shallan. Nie są one ani złe, ani nudne, ani niepotrzebne, wręcz przeciwnie, bardzo dużo wnoszą do postrzegania tej postaci. Są tylko trochę mniej ciekawe niż bieżąca historia i nieco mnie denerwowały jako niewygodne spowolnienie akcji. Za to wszelkie interakcje Shallan i Adolina uważam za jedne z lepszych momentów Słów Światłości.


Przypadkowo znalazłam coś, co wygląda jak zapowiedź gry toczącej się w tym uniwersum. To na razie krótka gierka skupiająca się na jednej postaci, ale potwierdza moje przypuszczenia: ten cykl znakomicie nadaje się na podwaliny porządnej gry w stylu Wiedźmina III.
Poza tymi nieszczęsnymi spowalniaczami w postaci retrospekcji Shallan książka nie ma wad, a i ta niedogodność zniknie w drugim czytaniu, bo będę już wiedzieć, co wydarzy się dalej i przestanę się tak gorączkować. Słowa Światłości uderzają we właściwe struny mojej czytelniczej wrażliwości, mają pięknie wykreowany, ciekawy i oryginalny świat, i wciągającą fabułę o epickim rozmachu. Największym złotem są tu jednak bohaterowie, napisani tak, że nawet jeśli trochę ich nie lubimy (ja tam lubię wszystkich, przynajmniej na razie) albo nie pochwalamy ich zachowania (Kaladin, teraz patrzę na ciebie), to i tak dobrze rozumiemy, dlaczego postępują tak, a nie inaczej. Dodatkowo w drugim tomie pojawiło się więcej humoru - to kolejny plus. Moja ocena nie może być inna niż 5/5, a trzeci tom, czyli Dawca Przysięgi, będzie kolejną książką, za którą się zabiorę.


I na koniec Anakin, który z opóźnieniem, ale jednak łaskawie przybył na sesję zdjęciową i teraz patrzy z wyrzutem, bo jak śmiałam robić fotki jakiejś książce, a nie jemu?
Recenzja tomu pierwszego: Droga Królów.