Prywatny detektyw Cormoran Strike i jego współpracowniczka Robin Ellacott walczą o odkrycie prawdy w nowej sprawie. Do biura, w którym urzędują, przychodzi młody człowiek imieniem Billy z prośbą o pomoc w zbadaniu zbrodni, której – jak sądzi – był świadkiem w dzieciństwie. Młodzieniec najwyraźniej cierpi na zaburzenia psychiczne, nie pamięta też zbyt wielu szczegółów, ale jest w nim i w jego historii coś szczerego, dlatego Strike jest głęboko zaniepokojony tym, co słyszy. Zanim jednak uda mu się wyciągnąć z chłopaka więcej informacji, ten wybiega z gabinetu w panice.
Próbując wyjaśnić opowieść Billy’ego, Cormoran Strike i Robin Ellacott – kiedyś jego asystentka, a obecnie współpartnerka w interesach – idą krętym tropem, który prowadzi ich przez boczne uliczki Londynu do wewnętrznego kręgu w Parlamencie i pięknego, ale złowieszczego dworku na dalekiej wsi.
Nie dość, że śledztwo przypomina labirynt zagadek, to na dodatek prywatne życie Strike’a bardzo się skomplikowało. Odkąd zyskał sławę jako prywatny detektyw, nie może już działać zakulisowo, tak jak kiedyś. Co więcej, jego relacje z Robin, która jest teraz nieoceniona w prowadzeniu działalności, są dużo bardziej napięte, a osobiste stosunki między nimi – o wiele bardziej zawiłe.
Opis fabuły: lubimyczytac.pl
Czwarta już część serii o detektywie Cormoranie Strike'u i jego wspólniczce Robin Ellacott jest bardzo udana i nieudana jednocześnie. Jeżeli chodzi o samą zagadkę kryminalną, to jest ona najlepsza w całej serii. W kryminale to bardzo ważne, bo w końcu po to się je czyta, żeby poznać kulisy zbrodni i wytypować sprawcę. Są też inne elementy książki, z którymi nie było już tak kolorowo.
Zanim zacznę narzekać, wrócę na chwilę do głównego elementu Zabójczej bieli. Początkowo główni bohaterowie prowadzą śledztwo w sprawie szantażu znanego polityka, co jest miłą odmianą po wszystkich morderstwach z poprzednich tomów. Oczywiście trup też pada, ale nieco później. Na owo śledztwo składa się głównie mnóstwo rozmów i szukania informacji w internecie, czyli taka typowa detektywistyczna robota, urozmaicona nieco pracą pod przykrywką. A żeby nie było tak prosto, to pojawia się bardzo tajemnicza sprawa rzekomego morderstwa dziecka sprzed lat, w jakiś sposób powiązana z szantażowanym klientem... I prawie cała ta zagadka bardzo mi się podobała, a książka przez jakieś 3/4 trzymała w napięciu. Prawie, bo ostateczne rozwiązanie jednak nieco rozczarowuje - zwłaszcza mega stereotypowa przemowa głównego złego, w której wyjaśnia swoje motywy.
No i jest jeszcze wątek obyczajowy obejmujący życie prywatne Cormorana i Robin. Z jednej strony dobrze ich już znam i lubię, więc śledzenie ich życia uczuciowego jest interesujące, ale w tym tomie te wątki zajmują chyba z połowę książki... Jak dla mnie to było dużo i czasem czułam się, jakbym przez przypadek czytała jakąś obyczajówkę. Nie było aż tak źle, żeby rzucić książkę i wziąć coś innego, ale mimo wszystko miłosne perypetie nie są czymś, co szczególnie lubię, i wolałabym, żeby pozostały na drugim, a nawet trzecim planie. Na szczęście Robin w końcu uświadomiła sobie to, co my wiemy już od pierwszego tomu, i jej życie miłosne wreszcie zacznie iść w dobrym kierunku - niekoniecznie w ramiona Cormorana, ale oby jak najdalej od Matthew.
Dam Zabójczej bieli 4/5, chociaż to będzie taka słabsza czwórka. Mimo mocnych stron jest tu za dużo romansu, a i jak wspominałam wcześniej, samo rozwiązanie sprawy detektywistycznej pozostawiło u mnie lekki niedosyt. Książka czyta się całkiem dobrze i sprawdza się jako część serii, ale jednak mam wrażenie, że mogło być lepiej.
Recenzja Wołania kukułki (I tom)
Czy jest szansa, że Galbraith przekona kogoś, kto jakiś czas temu z kryminałami się znielubił?
OdpowiedzUsuńZawsze można spróbować. Nie ma tu przesadzonej brutalności i wiecznie zapijaczonego detektywa - cynika, to według mnie duże plusy. No i Robert Galbraith to pseudonim J. K. Rowling.
Usuń