14/2017 Ślepowidzenie, Peter Watts

W 2082 ludzkość dowiaduje się o istnieniu obcej cywilizacji: rój niewielkich sond obserwacyjnych otoczył Ziemię i uległ spaleniu w atmosferze. Przypadkowo zostaje wykryty zmierzający w stronę Ziemi statek kosmiczny. Na jego spotkanie zmierza ziemska ekspedycja na pokładzie statku kosmicznego „Tezeusz”, którego kapitanem jest wampir. W Obłoku Oorta, ponad płaszczyzną ekliptyki, napotykają olbrzymi pojazd obcych identyfikujący się jako „Rorschach”.

Opis fabuły: wikipedia. 

Jest to moje drugie podejście do tej książki, po raz pierwszy przeczytałam ją ponad trzy lata temu. Wtedy nie byłam nią specjalnie zachwycona, chociaż przecież Ślepowidzenie zdobyło wiele branżowych nagród literackich. Teraz odbiór powieści trochę mi się zmienił, pewne elementy doceniam bardziej, ale co do niektórych wciąż nie jestem przekonana.

Tym, co podoba mi się najmniej, są retrospekcje z Ziemi dotyczące życia głównego bohatera Siriego Keetona i historia jego związku z kobietą. Przez tę miłość nie mogę patrzeć na  niego inaczej niż jak na ostatniego palanta, gdyż w stosunku do swojej dziewczyny zachowywał się on strasznie nie fair i nie widział w tym nic złego. Owszem, Siri ma wycięte pół mózgu i przez to jest inny, ale mógł nie angażować się w związek skoro wiedział, że nie będzie w stanie dać szczęścia swojej partnerce. Nie kupuję też wizji życia za te sześćdziesiąt parę lat, autor poszedł tu w stronę technologicznego ekstremum.

Jednak główną osią fabularną powieści jest pierwszy kontakt z istotami pozaziemskimi. To stały numer w repertuarze literatury science fiction, ale ja niezmiennie lubię ten motyw. Obcy w Ślepowidzeniu są naprawdę obcy i pomimo badań tak naprawdę nic o nich nie wiemy. Nie ma żadnych jednoznacznych danych, wszystko to tylko spekulacje solidnie oparte o przeróżne naukowe teorie i hipotezy. Tutaj brawa dla autora, gdyż odwalił on naprawdę kawał solidnej roboty aby swoją powieść mocno osadzić na faktach. Dołączył nawet do książki krótki dodatek, który wyjaśnia część zawartych w niej naukowych zagadnień, oraz spis źródeł - w razie, gdyby jakiś dociekliwy czytelnik zechciał poszerzyć swą wiedzę.

Przy drugim czytaniu Ślepowidzenia zwróciłam większą uwagę na jego filozoficzny aspekt, a dokładnie na rozważania o inteligencji i samoświadomości. Dobre sf powinno zmuszać do myślenia, i tu właśnie tak się dzieje. Ale dlaczego umknęło mi to za pierwszym razem? Ano dlatego, że książka napisana jest strasznie trudnym i mało przystępnym językiem. Nie da się jej czytać ot, tak sobie, ona potrzebuje całej naszej uwagi. Do tego dochodzi jeszcze wspominane już przeze mnie mnóstwo naukowych teorii, które miejscami ocierają się już o technobełkot.

Nie znam innych książek tego autora (chociaż mam zamiar wkrótce przeczytać Echopraksję, która jest kontynuacją omawianego przeze mnie Ślepowidzenia), ale raczej nie jest on mistrzem słowa pisanego i myślę, że bardziej utalentowany autor napisałby tę powieść o wiele przystępniej. Poza tym boli mnie niewykorzystanie potencjału wampira Jukki Sarastiego, to mogła być taka świetna postać... W każdym razie moja ocena to 3/5. W swoim podgatunku hard sf może i jest to dzieło wybitne, ale dla mnie, takiego przeciętnego czytelnika, jest jednak zbyt twarde. Polecam, ale jedynie fanatykom gatunku.