czwartek, 23 lutego 2017

9/2017 Opowieści z meekhańskiego pogranicza, Robert M. Wegner


Topór i skała — oto skarby Północy. Wiedzą o tym nieustraszeni żołnierze Szóstej Kompanii, górskiego oddziału, strzegącego północnych granic Imperium Meekhańskiego. A jeśli istnieją starcia nie do wygrania? Jedyne, na co może wtedy liczyć Górska Straż, to honor górali. 
Miecz i żar — tylko tyle pozostało zamaskowanemu wojownikowi z pustynnego Południa. Kiedyś, zgodnie ze zwyczajem, zasłaniał twarz, by nikt nie wykradł mu duszy. Dziś nie ma już duszy, którą mógłby chronić. Czy z bogami można walczyć za pomocą mieczy? Tak, jeśli jesteś Issarem i nie masz nic do stracenia.

Honor i wierność, wytrwałość i żelazna wola. W książkach Roberta Wegnera odżywają dawne wartości, a pomiędzy barwnymi pojedynkami, intrygami, bitwami wielkich armii i krwawymi starciami jest miejsce na emocje, które potrafią skruszyć serce największego twardziela. Opowiadania z Północy, Południa, Wschodu i Zachodu składają się na epicką opowieść o egzotycznych światach różnych nacji, języków, wierzeń i magii.

Opowieści z meekhańskiego pogranicza to książka o wojnach bogów i wojnach ludzi. Poznaj plemiona, które trwają na pustyni od trzech tysięcy pięciuset lat, Aspektowaną Moc, mogącą okiełznać żywioły i ludzi, którym, gdy wszystko zawodzi, zostaje jeszcze miecz i topór w dłoni, a w sercu duma, honor i wytrwałość.
Opis fabuły: lubimycztac.pl 
Książki te wisiały na mojej liście około roku, ale w końcu nadszedł czas na ich przeczytanie. Właściwie moja recenzja mogłaby zakończyć się na jednym zdaniu: jakie to było rewelacyjne! Pod koniec ubiegłego roku marzyłam o natrafieniu na coś, co porwie mnie równie mocno jak Mroczna Wieża, i nie musiałam długo czekać. Tak, książki Roberta M. Wegnera mają w sobie właśnie tę magię, ten urok, który sprawia, że tak bardzo kocham czytać.

Mój ulubiony element cyklu to wątki militarne. Genialnie i fachowo opisane bitwy i potyczki mają w sobie też sporo epickości, która sprawiła, że takie opowiadania jak Wszyscy jesteśmy Meekhańczykami czy Najlepsze, jakie można kupić wzruszyły mnie i pozostawiły po sobie duże wrażenie. Porównałabym ten styl pisania z Sienkiewiczem, ale wydaje mi się jednak, że Wegner jest lepszy. Głównymi bohaterami wątków militarnych są małe oddziały wojskowe: Czerwone Szóstki z północy pod wodzą porucznika Kennetha-lyw-Darawyta oraz czaardan słynnego generała Laskolnyka grasujący konno po wschodnich stepach. W opisach ich poczynań znajdziemy wojskowy realizm i brutalność, ale przede wszystkim profesjonalizm i szacunek do prawa. Bo nie jest to kolejne dark fantasy, w którym bezmyślną przemoc i sadyzm usprawiedliwia się stwierdzeniem, że wojna taka jest. Nie, tutaj moi ulubieni wojskowi po prostu starają się postępować tak, jak trzeba.

W Opowieściach podoba mi się również taki typ bohatera, którego nie trawiłam nigdzie indziej - chodzi o Altsina, młodego cwanego złodziejaszka. W Kłamstwach Locke'a Lamory główny bohater irytował mnie niemiłosiernie, za to Wegner tak skonstruował swojego Altsina, że bardzo mu kibicowałam i nawet bałam się o niego.

Żeby nie było tak różowo, znalazła się też postać, która niezbyt przypadła mi go gustu, czyli najgłupszy wojownik świata Yatech. Chłopak jest młody i to może usprawiedliwić jego kretyńskie zachowanie, ale pomimo tego, że sprowadził na siebie tragiczny los, jakoś niezbyt mu współczułam. Później jednak przyzwyczaiłam się do tego bohatera, a i jego losy stały się ciekawsze. Przyznam jednak, że jego siostra jest znacznie bardziej interesująca i szkoda, że jej wątki zyskują na znaczeniu dopiero w czwartym tomie.

Chcę wspomnieć jeszcze o dwóch elementach: wierze i zwyczajach oraz o samym Imperium Meekhańskim. Mam wrażenie, że autor potrafi czytać w moich myślach, bo moje poglądy na temat religii i tradycji są niemalże identyczne. Celne były zwłaszcza opinie o klanowych/plemiennych obyczajach: niektóre z takich tradycji miały sens dawno temu, ale w miarę upływu czasu całkowicie się zdezaktualizowały i teraz wpaja się je młodemu pokoleniu tylko po to, żeby żyło dokładnie tak, jak ich rodzice. A co do Imperium Meekhańskiego: jeśli musiałabym wybrać jakiś świat fantasy i w nim zamieszkać, to na pewno byłby Meekhan. Jest to silne państwo zbudowane na solidnych fundamentach: prawie i tolerancji religijnej. Mam wrażenie, że właśnie taki chciał być Nilfgaard z Wiedźmina, ale Sapkowski za wcześnie zakończył swoją sagę i Nilfgaard nie zdążył 😊.

Tak bardzo spodobało mi się to uniwersum, że oprócz czterech tomów opowiadań i powieści przeczytałam jeszcze dodatkowe opowiadanie Każdy dostanie swoją kozę. Jest to pełna humoru opowiastka z udziałem Czerwonych Szóstek (które wtedy jeszcze nie były takie czerwone). Można je legalnie i darmowo pobrać ze strony meekhan.com. Generalnie humor jest obecny w całym cyklu i nie raz zdarzyło mi się parsknąć śmiechem w trakcie lektury.

Już w przyszłym miesiącu (po kolejnej wypłacie) planuję zakup papierowej wersji całej serii, bo dla takiej perełki e-book to za mało. Wiem też, że przeczytam Opowieści jeszcze niejeden raz. Oceniam całość oczywiście na 5/5 i nie wiem, czy w tym roku znajdę jeszcze coś lepszego.

wtorek, 21 lutego 2017

8/2017 Firma, John Grisham


Mitchell McDeere należy do piątki najlepszych studentów prawa na Harvardzie i może przebierać w ofertach pracy. Jedna z nich, bijąca na głowę atrakcyjnością propozycje z Nowego Jorku i Chicago, pochodzi z niedużej firmy prawniczej Bendini, Lambert i Locke z Memphis, specjalizującej się w sprawach podatkowych. Fantastyczna pensja, kredyt na zakup własnego domu, członkostwo w dwóch klubach i klucze do nowiutkiego bmw - McDeere po prostu nie może jej odrzucić. Po krótkim namyśle wraz z żoną przenosi się do Memphis. 
Niestety, wymarzona praca szybko okaże się jego największym koszmarem. Firma jest obserwowana przez FBI, które ostrzega Mitcha, że kancelaria zajmuje się głównie praniem brudnych pieniędzy dla mafii. McDeere staje przed alternatywą: podjąć współpracę z agencją i pomóc jej w zdemaskowaniu nielegalnych transakcji, czy trafić do więzienia za współudział w przestępstwach. Odejście z pracy nie wchodzi w rachubę - wszystkie osoby, które uprzednio próbowały to zrobić, zginęły w zagadkowych okolicznościach. Biuro, dom i samochód Mitcha znajdują się cały czas na podsłuchu... 
Opis z okładki książki.
Firma to dość znana książka, doczekała się nawet dwóch filmowych adaptacji: filmu z Tomem Crusiem oraz serialu, który przedstawiał losy głównego bohatera po dziesięciu latach. Film kiedyś oglądałam, serialu jakoś nie mam zamiaru. Wracając do książki:  pierwszy raz przeczytałam ją mniej więcej dwanaście lat temu, wtedy połykałam dużo tego typu powieści, bo po prostu sporo ich było w mojej bibliotece. Wspominałam ją dobrze i dlatego kupiłam sobie wydanie kieszonkowe po taniości w jakimś markecie. Teraz nadszedł czas na jej ponowne przeczytanie no i niestety, Firma nie przetrwała próby czasu.

Nie chodzi o to, że książka jest zła. Nie porwała mnie jednak tak, jak za pierwszym razem. Główny bohater okazał się być takim cwaniaczkiem, który chciał wykiwać wszystkich, nie był też całkowicie fair w stosunku do swojej żony. Nie byłam w stanie całkowicie mu kibicować, chociaż jego przeciwnikami byli bezwzględni, źli mafiozi. Raziła mnie jeszcze jedna sprawa - organizacja czasu. Nie łapię jakim cudem Mitch zdołał pracować tyle godzin w tygodniu a przy tym jeszcze planować ucieczkę i współpracować z FBI. Może się czepiam, ale to nie było zbyt realistyczne.

Firma to dobry thriller prawniczy, więc absolutnie nie będę odradzać jej lektury, ale na pewno da się znaleźć coś lepszego w tym gatunku: chociażby Czas zabijania tego samego autora. Ale jeśli szukacie czegoś interesującego, z wciągającą fabułą i dynamicznym finałem to Firma znakomicie się nada. Ode mnie dostaje 3/5.

czwartek, 9 lutego 2017

7/2017 Głębia. Skokowiec, Marcin Podlewski (I tom)


Oto Wypalona Galaktyka - Droga Mleczna, która tysiące lat temu została spustoszona przez serię potwornych wojen. Oto kosmos, w którym ludzie zamieszkują resztkę ocalałych z pożogi układów - gdzie nieliczne, inteligentne Maszyny budzą trwogę, a wygnani poza Granicę Galaktyczną Obcy znani są już tylko z legend. Oto wszechświat Głębi - zagadkowej, wpędzającej w szaleństwo niby-przestrzeni. Oto świat Myrtona Grunwalda, który stracił swój statek i załogę. I który zrobi wszystko, by znów pożeglować ku gwiazdom. 
A nie będzie to łatwe. Napęd głębinowy już drży. Dotknij nawigacyjnej konsoli. Złap za uchwyt sterowniczy i uwierz. Bo ten skokowiec jest twój. Zawsze był. 
Opis z okładki książki.
Zanim przejdę do właściwej recenzji - ten okładkowy blurb ze Skokowca jest chyba najlepszy, jaki widziałam od początku prowadzenia bloga. Wcześniej nie zwracałam na nie uwagi, więc może kiedyś czytałam fajniejszy, ale ten ma w sobie to coś, zapowiedź tajemnicy czekającej na odkrycie. I dobrze pasuje do treści książki.

Głębia. Skokowiec to książka mojego męża. Przeczytał ją bardzo szybko i teraz ma ochotę na drugi tom. Dla mnie była to wystarczająca rekomendacja. I muszę przyznać, że również zostałam fanką Głębi.

Autor założył sobie napisanie dużej, rozbudowanej historii z wieloma bohaterami, a do tego jeszcze postanowił trzymać się naukowych faktów tam, gdzie tylko się da. Generalnie to dobrze, ale przez to początek książki jest trochę za bardzo ciężkostrawny. Mnóstwo postaci, lokacji i informacji o przedstawionym świecie zabija płynność narracji i dezorientuje czytelnika, ale na szczęście szybko się odnalazłam. Kiedy przebrnie się już przez to wstępne zamieszanie śmiało można cieszyć się rozwojem fabuły. Wątki zaczynają się ze sobą zgrabnie łączyć i podążają do emocjonującego finału, chociaż dobrze widać, że jest to pierwszy tom i niektóre z nich będą kontynuowane dopiero w kolejnych częściach.

Językowo Skokowiec jest bardzo poprawny. Jest tam trochę technobełkotu, ale znajdzie się też delikatny humor (zwłaszcza sceny z kotem, kot Głód jest fenomenalny i szkoda, że jest go tak mało). Podoba mi się, że autor pokusił się o wymyślenie własnych przekleństw nawiązujących do historii opisywanego świata.

Kapitan Myrton Grunwald, jego niestandardowa załoga oraz postaci z innych wątków są dobrze wymyślone i napisane. Co prawda miałam ochotę wziąć takich dwóch, wrzucić do śluzy i wywalić w przestrzeń, ale to również pozytywnie świadczy o kunszcie pisarza. Mam wrażenie, że postaci kobiece są wykreowane odrobinę lepiej, ale kapitanowi Grunwaldowi również nic nie brakuje.

W space operze ważny jest epicki konflikt i ratowanie świata, więc tutaj też mamy kilka konkurujących ze sobą stronnictw. Największe z nich to Zjednoczenie zrzeszające większość ludzkości, częściowo niezależne Światy Zewnętrzne, Elohim usiłujący upodobnić się do Obcych oraz Stripsowie usiłujący upodobnić się do Maszyn. Te dwie ostatnie frakcje są mocno przerysowane i jak na mój gust trochę nierealistyczne, ale to tak odległa przyszłość, że akceptuję takie rozwiązanie. Ważne są również echa dawnych wielkich wojen, ratowania świata na razie nie stwierdzono - chociaż obstawiam, że taki wątek w końcu się pojawi.

Głębia. Skokowiec to kolejna książka polskiego autora, która mi się spodobała i uważam ją za lepszą od zagranicznych, mocno promowanych pozycji (chociażby od Wojny starego człowieka, która była dość przeciętna). To również kolejny świetny pomysł na wysokobudżetowy serial. Oceniam ją na 4/5 i na pewno przeczytam kolejne tomy.

czwartek, 2 lutego 2017

6/2017 Czasomierze, David Mitchell


W pewien upalny dzień w 1984 roku piętnastoletnia Holly Sykes ucieka z domu i spotyka straszą panią. która proponuje jej kubek herbaty w zamian za schronienie. Minie kilkadziesiąt lat, zanim Holly zrozumie, o jakie schronienie prosiła nieznajoma... 
Czasomierze to opowieść o meandrach losów Holly, od lat dorastania w Gravesend, na których piętno odciska rodzinna tragedia, po późną starość w Irlandii, w domu nad brzegiem oceanu, kiedy w całej Europie kończą się zapasy ropy naftowej. Życie Holly jest niby całkiem zwyczajne, a jednak naznaczone przebłyskami z przyszłości, odwiedzinami ludzi pojawiających się znikąd i chwilami, w których rozregulowują się prawa rządzące rzeczywistością. Holly Sykes - córka, siostra, matka i opiekunka - ma bowiem do odegrania rolę w wojnie toczonej na śmierć i życie za kulisami naszego świata. Być może Holly okaże się ostateczną bronią, która zadecyduje o losach tego wielkiego starcia.
Opis z okładki książki.
Czasomierze to pięknie wydana powieść, która wciągnęła mnie już po kilku pierwszych stronach. Na początku książki poznajemy historię nastoletniej zbuntowanej Holly (odmawiam nazywania jej normalną czy przeciętną, jak na mój gust była ona raczej głupią nastolatką). Wygląda to jak zwykła obyczajówka - czyli jak dla mnie nic specjalnego - ale ten język... Książka jest genialnie napisana i nawet przygody głupiutkiej dziewczyny czyta się wyśmienicie. I kiedy już wciągnęłam się w fabułę, nagle pojawia się coś niesamowitego, co zostawia mnie z opadniętą szczęką. Tak jest przez resztę powieści - historie różnych osób (aczkolwiek zawsze związane z Holly) przeplatają się z wątkiem fantastycznym.

Większość Czasomierzy to obyczajówka, ale to właśnie elementy fantastyczne są jej najmocniejszym punktem. Są idealnie rozmieszczone i zgrane z resztą. Wojna dwóch stronnictw nieśmiertelnych obdarzonych parapsychicznymi mocami to ciekawy pomysł, a kiedy dodamy styl, jakim został opisany, wychodzi coś naprawdę wybitnego. Postaci może nie są aż tak świetne, ale całkiem dobrze skonstruowane i absolutnie nie przeszkadzają przy czytaniu.

Moja recenzja jak na razie to same pozytywy i naprawdę chciałabym, żeby tak pozostało, ale niestety jest jeszcze ten nieszczęsny ostatni rozdział. Autor zdecydował się rozciągnąć opowieść na nieodległą przyszłość snując niemalże apokaliptyczną wizję upadku ludzkości. Rozumiem, że brak ropy i zmiany klimatyczne to poważne zagrożenia, ale nie sądzę, że społeczeństwa zachodnioeuropejskie porzuciły z tego powodu wszelkie normy społeczne i wróciły niemalże do plemiennego stylu życia. Po prostu nie jestem w stanie kupić pomysłów autora. Jeśli kiedyś wrócę do tej książki to daruję sobie końcówkę. Z tego powodu Czasomierze oceniam na 4/5, chociaż prawie całą powieść czytało mi się znakomicie i byłaby to najlepsza rzecz, jaką poznałam w trakcie ostatniego roku.

środa, 1 lutego 2017

Nowa książka: Czterdzieści i cztery, Krzysztof Piskorski


Książka ta jest od jakiegoś czasu na mojej liście do przeczytania. Udało mi się znaleźć ją w bardzo atrakcyjnej cenie, więc nie zastanawiałam się zbyt długo nad kupnem. To fantastyka z nutami steampunku i historii alternatywnej i mam wrażenie, że będzie mi się podobać.

Na blogu dawno nie było kotów, ale teraz to nadrabiam i już wstawiam Anakina i Tarkina reklamujących mój nowy zakup. Lepszą modelką jest Anakin, Tarkin strasznie dużo się rusza i ciężko strzelić mu wyraźne zdjęcie.


Tarkin to czarny, ruchliwy szaleniec...


...Anakin z większą cierpliwością znosi fotograficzną sesję.